Historia okrętu 275 – okręt przed rokiem 1970.
Okręt zbudowano jako jeden z 27 niszczycieli klasycznych projektu 56 (typ „Kotlin”). Późniejsza modernizacja do projektu 56PŁO dwunastu okrętów wzmocniła jedynie uzbrojenie przeciw-podwodne, pozostawiając nie rozwiązaną sprawę obrony przeciwlotniczej. W 1959 roku rząd ZSRR zatwierdził, opracowywany od roku projekt 56K uzbrojony na rufie w wyrzutnie rakiet przeciwlotniczych.
Przebudowa do tego wariantu jedynego okrętu – o nazwie Brawyj – trwała od połowy 1959 do 1960 roku. Jednak dopiero w 1962 roku jednostka miała zamontowane i gotowe do użycia wszystkie nowe systemy uzbrojenia i wyposażenia elektronicznego. Dwa lata później opracowano rozwinięcie tego po trosze doświadczalnego wariantu „56-ki”, a mianowicie projekt 56A. Wykorzystano w nim nowe, wprowadzone w pierwszej połowie lat 60. wzory uzbrojenia, co jednak w zasadniczy sposób nie wpłynęło na zmiany wyglądu zewnętrznego. Oprócz rufowego cztero-lufowego stanowiska armat SM-20 kał. 45 mm zdjęto ostatecznie również dwa, umieszczone na śródokręciu. Na dziobie miotacze bg RBU-2500 zastąpiono nowszymi – RBU-6000, na szczycie przedniego masztu miejsce anteny radaru MR-300 zajęła antena trójwspółrzędnego radaru MR-310, a stację hydrolokacyjną Pegas-2M wymieniono na nowszą GS-572. To ogólne dane, jednak poszczególne okręty przebudowane do standardu 56A różniły się między sobą w szczegółach uzbrojenia i elektroniki. Proces modernizacji ze względu na duże koszty zakończono na siedmiu niszczycielach. Ósmym był Sprawiedliwyj, jednak program jego przebudowy oznaczono jako 56AE. Wszedł w skład Floty Bałtyckiej ZSRR. W czasie swojej służby „zaliczył” dwie wizyty zagraniczne. Był w Rostocku 18-22 października 1962 roku i Kopenhadze w dniach 8-12 maja 1964. Pod koniec lat 60. zapadła decyzja o modernizacji okrętu według projektu 56A ze zmianą klasyfikacji na niszczyciel rakietowy.
Miała ona nieco inny zakres niż na jego bliźniakach doprowadzanych do standardu 56A. Niszczyciel otrzymał inny radar, stację hydrolokacyjną i wyrzutnie rakietowych bomb głębinowych, wszystko starszych typów. Prace stoczniowe na modernizowanych okrętach – w tym na Sprawiedliwym( stocznia w Leningradzie lata 1968-1969) – przebiegały według następującego schematu.
Po pierwsze zdemontowano wszystkie elementy wyposażenia zbędne w nowym wariancie. Na Sprawiedliwym były to: rufowa wieża armat uniwersalnych kał. 130 mm, rufowe i dwa stanowiska z działkami plot. kał. 45 mm ze śródokręcia, rufowy aparat z pięcioma wyrzutniami torpedowymi, zrzutnie i miotacze bomb głębinowych oraz rufowa, niewielka na wersji klasycznej, nadbudówka. W zamian całą wolną przestrzeń od drugiego komina w kierunku rufy zabudowano długą nadbudówką. Centralna i najwyższa jej część zajęta została przez wyrzutnie rakiet przeciwlotniczych i odchylacz strug gazów wylotowych. Nowy wariant starego projektu miał – jak się okazało – zwiększoną wyporność i zanurzenie (wystarczy porównać dane), co przy niezmienionej siłowni spowodowało obniżenie prędkości maksymalnej. Przebudowa pogorszyła stateczność jednostek, koniecznym okazało się więc używanie części paliwa jako balastu. Zmniejszyło to tym samym zasięg praktyczny projektu 56A/AE. Po zakupie przez Polskę niszczyciel został spisany ze stanu floty radzieckiej dopiero 27 stycznia 1971 roku.